“De prachtig uitgedrukte onzin
Van iemand die fantastisch liegen kan
Met kou van binnen en ogen staan op onmin
Hij doet z’n ding en ziet het als een grap
Om iedereen een poot uit te gaan draaien”
Mijn dochter vraagt me waarover het liedje gaat, het zit vol van beeldspraak en uitdrukkingen en die moet ik nog vaak vertalen of uitleggen… Dat is echter niet zo’n ‘easy’ klus. Velen hebben een eigen invulling en er zijn telkens zoveel zijdes aan een verhaal…
“Je lokt de baas niet uit de tent
Dus zeg me, wie is een echte vent
En wie loopt weg, wie durft het aan
Om voor een ander op te staan”
Toen ik opkwam voor een collega, werd er vreemd opgekeken. Toen ik vocht voor rechtvaardigheid en verantwoord leiderschap, werd ik afgestraft. Maar zeg me… wie is een echte vent?
De feministe in mij legde ook uit dat je “vent” hier ook als “vrouw” kan zien. Niet perse als ‘sterke’ vrouw. Gewoon als een echte mens. Als er onrecht aan een ander wordt gedaan, dan raakt me dat en moet ik er iets mee. Maar wat ben ik met dat ‘mens’-zijn?
Ik word helaas (mja) niet aanzien als ‘echte vent’. Zou het dan toch iets met geslacht te maken hebben? Dat dit gedrag van een vent wordt verwacht? En niet van een vrouw? En dat het daarom vreemd gevonden wordt?
Ik hoop stiekem dat we al verder staan als maatschappij. En dus zoek ik een andere verklaring. Zou populariteit meespelen? Ik zoek even naar literatuur over populariteit bij volwassenen of op het werk. Ik vind belachelijk weinig wetenschappelijke studies over dit thema. Nochtans blijkt populariteit samen te hangen met je persoonlijkheid; watvoor iemand je bent en dat blijft vrij stabiel over je hele leven heen. Dus persoonlijkheid speelt vast sterk mee.
Onlangs kreeg ik bij een sollicitatie te horen dat ik eerder introvert zou scoren op de vragenlijst. Laat dat nu ook toevallig de karaktertrek zijn die negatief samenhangt met populariteit. Hoe introverter, hoe minder populair…
Wat heb ik er trouwens zelf aan, aan dat ‘vent’-zijn? Aan dat opkomen voor een ander? Of opkomen tegen onrecht? Rijk word ik er niet van, nee, zeker niet. En ik heb me al meer dan eens afgevraagd of anderen ook eens voor me durven op te staan. Dus voor tegenoverdracht zal ik het ook niet doen.
Dus zeg me… waarom gedraag ik me nog steeds als een ‘echte vent’?
(Te ontleden liedje was: De Echte Vent – Racoon)
rHRM 
Iets met boven het maaiveld uitsteken? Ik worstel zelf al een paar decennia met twee tegengestelde instincten: ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel; maar ik ben toch zo bang om niet door iedereen graag gezien te worden. Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe meer ik belang hecht aan dat eerste en hoe meer ik foert kan zeggen tegen dat tweede. Pas op, met de nodige dipjes en paniekaanvallen, maar who cares? Misschien is het dat als ik op het einde terugkijk, hoe veel of weinig dagen ik ook geleefd heb, ik blijer zal zijn als ik van mijzelf kan zeggen dat ik mijn best gedaan heb een goed mens te zijn, eerder dan mens dat zo weinig hoekjes en kantjes heeft dat ze door iedereen graag gezien kan worden? Herkenbaar, alleszins.
LikeLike