Zo’n drie a vier dagen op vijf werk ik van thuis uit. Ik probeer mijn werkplek te scheiden van mijn huishouden en heb daarvoor een afzonderlijk verdiep kunnen inrichten in onze woning.
Toch blijf ik er mee worstelen. ‘Even een wasje draaien’? ‘Even de buurvrouw helpen’? ‘Even een pakje ontvangen’? ‘Even het pakje uitpakken’? Verdorie! Ik laat me vangen door huishoudelijke taken. Of zo voelt het toch. ‘Dit zal me later zuur komen te staan en zal ik moeten inhalen’.
Ondertussen verdwijnt het verschil tussen mijn werkplek en huishouden en heb ik het wegwerken van dit verschil eigenlijk aan mezelf te wijten. Mijn werkplek verplaatst zich steeds meer naar ergens tussen de soep en de patatten. ‘Oja, even een rekeningetje betalen, dat neem ik er wel even tussen, dan is dat al gedaan’.
Ik reken mijn werkuren uit en wil zeker tot 40 functionele uren uitkomen per week. Tegelijkertijd merk ik mijn dwaling: een ‘gewone’ werknemer die fulltime op het werk is, zal ook geen 40 effectieve werkuren presteren. Er komt vast ook wel eens een collega binnen springen of een vraag stellen, of die kijkt ook wellicht eens een uur (of twee of drie) voor zich uit.
Ik probeer mijn ‘tekort’ qua werkuren wel weg te werken tijdens het weekend of de avond. Ik verzeil dan met mijn laptop in de zetel of aan de keukentafel. En dan komt het…
Dan blijkt de navelstreng met mijn kindjes te kort te zijn. Het liefst van al zouden ze terug mijn baarmoeder willen inkruipen. En ik ben erg dankbaar voor de liefde die ze me geven, maar dit trekt enorm aan mijn verantwoordelijkheidsgevoel en ook schuldgevoel over wat ik tijdens de week tussendoor nam.
Ze blijven mij roepen: “mama mama mamaaaa”, ook als ik naast, achter, voor of onder hen zit. Ik kan niet dicht genoeg bij hen zijn.
Het blijft een eindeloze worsteling. Ik denk dat ik voortaan een prikklok installeer aan de ingang van mijn ‘werkverdiep’. Zo kan ik het hele weekend door genieten van die te korte navelstreng zonder schuldgevoel…
rHRM 