Steven, de papa van een klasgenootje van mijn kinderen, vroeg naar mijn briefje waarom ik met de auto naar school gekomen was. Het zette me even een kleine 20 jaar terug. Om een briefje naar het secretariaat… want ik was weer eens te laat…
Hoeveel keer ik daar nog steeds over droom is absurd eigenlijk. In mijn hoofd is het intussen opgeslagen alsof ik de tiener was die elke dag – zonder uitzondering – te laat was. Doordat ik het eindeloos herkauw in mijn hoofd, zit het intussen geherprogrammeerd.
Een vierkant briefje van Marleen en een nota in de agenda. Zo ging dat.
Om dan naadloos aan te haken bij een meer recente situatie. De IT-ticketjes. Ik beeld er mij hetzelfde bij in: “Ellen; haal maar een briefje”… “Ellen, neem maar een ticketje”.
De bevestiging zit wel al goed; je krijgt automatisch een ticketje én je wordt bevestigd in je actie. Je hebt wel degelijk een ‘probleem’ aangekaart; er is inderdaad iets aan de hand. Mijn bevestigingsdrang is daar steeds zeer content mee.
Enkele tellen later weet je het al: OPGELOST. In grote letters. Met amper uitleg. Wanneer blijkt dat het niet is opgelost en je verwijst naar je ticketjesnummer om te verduidelijken wat het probleem is, krijg je het bericht dat je een nieuw nummer krijgt. We willen immers niet dat de gemiddelde wachttijd omhoog gaat. Nog een analogie met mijn rijgedrag; mijn gemiddelde uitstoot kan ik onder de 3.9/km houden, een persoonlijke wedstrijd met mezelf. Als een snel opgelost briefje voor een verlaagd cijfer zorgt zal ik vooral voor snel opgeloste briefjes zorgen. Wellicht heeft IT een soortgelijk dashboard.
Dus de reden waarom ik met de auto was – wat ik op mijn briefje zou zetten, is: de jongste was wakker tussen 3 en 4u vannacht. En vervolgens niet wakker te krijgen om 7u. Onze supergeisoleerde woning laat geen kattenluik toe waardoor we zo een 10-tal keer uit bed mochten om het raam te openen en weer dicht te doen en waarbij je volgespetterd wordt met vrolijke versgeregende kattendrap. En wanneer je de oudste zachtjes wakker gemaakt hebt met het muziekje van de efteling ontstaat er vervolgens het kledij-gevecht: haar kleren zitten niet goed en ik koos de verkeerde kousen, en we moeten minimaal drie keer veranderen voordat we het ideale zwierrokje vinden. Vervolgens wou de jongste een driegangenmenu en de oudste vergat te knabbelen op haar eten over and over again. Focus is kwijt. En toen hebben we luizen vastgesteld. Nuja neten. Dus dan snel bad in om te behandelen en weer de strijd met de kleren. De katten roepen ondertussen dat ze heel graag veel en vers eten willen. En denken me te kunnen tegenhouden door op mijn enkel te gaan liggen. Vervolgens zit de jongste zijn pamper vol waarna je wil verversen, hij overmoedig is, zichzelf begint uit te kleden en vol in zijn eigen kak stapt. Je haalt een keer adem en herinnert je dat het vandaag sporten is voor de oudste: dan moet ze er om 10 na 8 absoluut zijn om de bus te halen. Hm.
Zodus. Voor op het briefje voor mijn komst met de auto naar school; kort en bondig: “geexcuseerd” en op mijn ticketje: “opgelost”.
In het kader van de digitalisering vind ik die ticketjes en briefjes misschien ook echt niet meer van deze tijd. Ik stel voor dat we met een netwerk beginnen. Geen volgnummers want je zit in een netwerk en alles vindt zijn weg wel.
Weg met de ticketjes, briefkes, en volgnummers.
En op naar de duurzamere oplossingen voor de echte worstelingen; kinderen met een constant verzadigd gevoel, oploskak, zwierrokjes alom, en vooral mijn computer aan de praat krijgen zonder de batterij er uit te slopen. (Dank bij voorbaat, lieve IT-dienst)
En dan kom ik morgen gezwind met de fiets.
rHRM 