Ik probeer er achter te komen waarom ik niet altijd even productief ben. Waarom er soms enkele weken overheen gaan alvorens ik terug kan schrijven en inzichten krijg wat betreft mijn onderzoek. Ik zocht het in planning, mijn productiefste moment van de dag, taken opsplitsen in kleinere eenheden, motivatie… Maar ik bedenk me dat het geen van die zaken zijn. Ik heb gewoon een gezin dat mogelijks iets complexer is dan een ander gezin. Ik heb een dochter dat wat meer zorgen nodig heeft. Ik heb ook vrienden waar ik me wel eens zorgen om maak en waar ik ‘an extra mile’ voor wil gaan om te verzekeren dat ze het goed stellen.
Ik heb wat dat laatste betreft me wel al eens afgevraagd of dit wel zo slim is. Het vraagt wel eens wat energie van me en ik durf al eens over mijn eigen grens te gaan. Maar ik krijg er zoveel voor terug en mijn eigen zelfwaarde stijgt hierdoor enorm. Het afgelopen jaar had ik wat hulpverleners aan de lijn met vragen voor raad en ik kreeg hierbij zo vaak te horen: “die persoon boft met een vriend zoals jij, zo zijn er niet velen”, “wie ben je? Ben je familie of zelf psychologe? Je denkt hier zo voorzichtig over na en trekt het je aan.”. Ik verdien er niks aan, maar het zet me wel steeds weer neer op de grond en laat me beseffen wat ik echt belangrijk vind.
Voor mijn studiekeuze dacht ik ook na waar ik het liefste mee bezig ben. Ik bracht uren door met een vriendin op een bankje anderen te observeren. Ik luister graag naar anderen hun conversaties en tracht te begrijpen waarom elk op zijn manier reageert. Ik denk dan na over ieders geschiedenis en waar gedrag vandaan komt. Dit maakte me wetenschapper; ik wil zaken begrijpen, maar tegelijkertijd ook mensen helpen en zorg dragen.
“misschien heb ik teveel ‘life’ in mijn leven”
Ik trachtte mijn work-life balans op te maken; misschien heb ik gewoon teveel ‘life’ in mijn leven. In de literatuur worden er verschillende aspecten geïdentificeerd zoals work-family conflict, overdracht vanuit werk naar huissituaties en vice versa. Het zet me even terug naar de start van mijn loopbaan. De jongvolwassenen die samen met me een doctoraat trachtten uit te werken. Onze eerste lunch op 1 oktober op een grasveldje in een park in Leuven. We bespraken onze privé-situaties: met/zonder partner, verliefd/verloofd/getrouwd, met/zonder 5-jarenplan (speciaal voor Wendy 😊 ). Het was meteen vanaf de eerste dag dat deze zaken door elkaar liepen, zowel gewoon qua topic, als effect, als tijdverdrijf. Dit laatste klinkt oneerbiedig als het over een doctoraatsonderzoek gaat, we waren allen erg druk, maar wanneer we worstelden, waren we gewoon allen niet goed in staat optimaal te functioneren. Dus ik vraag me wat af in hoeverre je deze zaken tegenwoordig nog uit elkaar kan halen. En ook of er hier niet te weinig aandacht naartoe gaat.
Het zet me ook weer terug naar de uitspraak van een leidinggevende: “ik ben je coach niet”. Dat een deur voor persoonlijke verhalen wordt dicht gedaan als het over een professionele relatie gaat. “Ik denk dat het beter is van werk en privé te scheiden”, zei iemand die ik aanstuur me onlangs. Ik knikte, maar bleef nadenken. Hoezo is dat beter? Ik zou je beter kunnen begrijpen als je me vertelt wat er speelt. Ik zou taken en aansturing beter kunnen kanaliseren. Dat bedenk ik me ook steeds hoeveel uren je op het werk doorbrengt, en dat je je hier dus graag op je gemak en comfortabel wil voelen.
Ik leerde dat verklaringen voor ‘non-work’ of onproductiviteit op de ander overkomen als uitvluchten en excuses. Hierdoor vermijd ik dit angstvallig om te vermijden dat een ander (leidinggevende) denkt dat ik excuses maak, tegelijkertijd zou het helpen om te begrijpen waarom er bepaalde periodes van meer of mindere productiviteit zijn, wat op zich dan weer kan helpen om gepastere sturing te geven en dus productiever te zijn…
Een vriendin vertelde me deze week over haar bewogen sollicitatie. Ze voelde zich helemaal niet meer op haar gemak bij haar potentiele leidinggevende. Ze stond te beven na contact en werd misselijk van de stress die hiermee gepaard ging. Ik vroeg haar of het wel een wijze beslissing zou zijn om dan onder deze leidinggevende te starten. “Je weet toch dat dat overal zo is, het zou naief zijn van te denken dat er betere situaties zijn, dit is overal zo, elke relatie met een leidinggevende is verziekt”. Ik ben graag naief, ik denk liever dat er wel mooiere oorden zijn en dat er wel relaties zijn met leidinggevenden die vanuit een constructief en vertrouwelijk gevoel starten. Ik denk graag aan de ideale wereld. Al vrees ik dat we daar nog een hele weg voor af te leggen hebben…
Wellicht helpt mildheid ons hierbij. En vriendschap. Ook op het werk. Zonder te hoge verwachtingen op vlak van wederkerigheid. Al zit dat ingebakken in onze natuur. Maar gewoon eens niet vooringenomen, blanco en zonder oordeel of verwachting je inzetten voor een ander of tijd maken voor een luisterend en begripvol oor… Dat.
En ook langere dagen zoals mijn dochter bestelde op ons krijtbord, dringend ;-).
rHRM 