De ideale werkwereld

De eerste keer dat ik een trouwjurk ging passen… Een uitstapje waar ik al van kleinsaf aan naar uit keek. Samen met mijn getuige stapte ik de winkel binnen en een vrouw ontving ons. We gingen met de lift naar boven en ze zuchte in die ene verdieping naar omhoog drie keer. Ik wist precies voor welke jurk ik kwam, maar hij was nogal gewaagd, dus moest het even op me in laten werken. De vrouw zei: “jah, juffrouw, als je hem niet wil, dan hangen we hem terug he”. Kleine domper op mijn feestvreugde, maar ik liet me niet doen. “Mag ik even een andere passen? Dan kan ik voelen of deze toch de ware is.” Na wat gemor kwam er toch een tweede jurk. We waren 10 minuten ver in onze afspraak, schat ik. Na die ene andere jurk, vroeg ik of ik terug de eerste aan mocht. Vragen en initiatieven die ik eigenlijk van haar zou verwachten als verkoopster van bruidsjurken. Ik wist het even niet meer, werd superonzeker en twijfelde. Als zij zou staan te springen, had ik hem wellicht meegenomen. Maar haar gezucht en gefoeter om mijn twijfels lieten me dichtslaan. “Laat maar”, zei ik. Na een kwartiertje waren we terug in de lift naar beneden. Ik kon het niet laten: “Dit lijkt me zo een fantastische job, trouwjurken mogen helpen passen, mee uitkijken naar de grote dag… Hoe ervaar jij deze job? Lijkt me zo leuk…”. Ze zucht, weerom uiteraard, “ach, het is een job als een ander”. Can do. Maar deze winkel zal ik niet gauw aanbevelen…

Het is de verjaardag van mijn dochter, ze gaat met feestkroon mee naar de bakker. We vragen vier kleine taartjes want het is een weekdag, het grote feest komt in het weekend. De bakkersvrouw geeft me een gekneusd taartje. Ik vraag haar om het mooie taartje te geven. Ze blijft me aanstaren. Wanneer ik een croissant vraag en wijs naar die grote in de toonbank, verdwijnt ze in een achterkamer en komt met een zakje terug. Eens thuis merk ik de halve en uitgedroogde, wellicht oude croissant op. Het is de bakker in de straat waar we wonen… Ik weet weer waarom we steeds drie straten verder rijden voor de vriendelijke bakkersvrouw met de minder lekkere taartjes en koeken…

Hoogzwanger, met opgeblazen borsten stap ik een lingeriezaak binnen. Ik ben op zoek naar een borstvoedingsbh en kan de week voor de bevalling wel al eentje kopen die ook na de bevalling zal passen, las ik. Zou me wel goed uitkomen, gezien mijn uitpuilend duo. De verkoopster stapt mijn pashok (ongevraagd) binnen; “oei, jij bent nog zwanger [well done, Sherlock], nee, dan kan ik je niet helpen, hoor.”. In mij naaktigheid stamel ik nog dat ik toch weet welk merk en maat en model ik wil… maar zeg dat ik eigenlijk gehaast ben en mijn aankopen op een andere keer verderzet. Deze winkel ben ik niet meer binnen gestapt.

Schoenen… In de stad waar ik woon is een schoenenzaak. Een familiezaak. De winkel is leeg en we vragen drie paar schoenen te passen: “begin gewoon met deze en als je die dan niet wil, dan zet ik die terug”. Euhm. Ik overweeg eigenlijk twee of misschien zelfs drie paar te kopen, maar wil vooral kunnen vergelijken. Hij nam telkens de schoenen weer weg. “Wel, als je niet wil verkopen, hoeft het voor mij ook niet, hoor.”

Op een bouwbeurs. Mijn man en ik snuisteren wat rond en zien steellook ramen die ons erg aanspreken. We staan in spijkerbroek en t-shirt te kijken en we zijn enthousiast. De eigenaar van de firma komt op ons af en opent het gesprek met de woorden: “nu, je moet weten, deze ramen en deuren zijn erg duur, hoor, bezin vooraleer je zoveel geld uitgeeft”. Euhm, wanneer iets echt onze zin is, zijn wij bereid om dat uit te geven. We kochten uiteindelijk duurdere steellook ramen van je concurrent. Dat gesprek is ons steeds bijgebleven, mijn man en ik weten nog de naam en toenaam van je firma en van jou…

Ijsjeskraam. Mijn dochter kan nogal gebrand zijn op kleuren. We zien het aanrecht van het ijsjeskraam en ik vraag of ze zo’n rood bakje mag hebben. Neen. Een rood lepeltje dan? Neen, hij grabbelt en er komt een groen uit. De dochter wil het niet meer eten. Los van de aanwezigheid van een stoornis, vraag ik me af waarom je zo tegenwerkt. Ik koop niet meer bij jou.

De leerkracht lager onderwijs… “neen, ik ga geen pictogrammen introduceren, ik behou mijn klas zoals hij al jaren is”. Goh, fijn, dankjewel.

De lijst is lang, een lijst met werknemers waarvan ik afvraag waarom ze hun job eigenlijk nog doen.

De lijst van toppers ook, dat wel. Een winkel van kinderkleren met de beste service en wel meer dan eens: “dit is tegen mijn winkel, maar dit zou je beter in een andere maat nemen en die heb ik niet meer in voorraad”. Of de bakker: “vorige keren vroeg je om drie broden, ik heb er hier al drie voor jou opzij gehouden, wil je dat ik dat volgende keer ook doe?”. Of de apotheek: “ik herinner me dat je borstvoeding geeft, deze medicatie is niet ideaal in combinatie daarmee, is het goed als ik even met je dokter bel voor de zekerheid?”. Of een kinesitherapeut: “kom nog maar langs, ik maak even tijd voor je vrij”.

Ik vraag me toch wat af… waarom doe je wat je doet? Als je zoveel moeite hebt met de job die je doet en het maakt je niet meer vrolijk, waarom doe je hem dan? Er bestaan zoveel alternatieven om toch te kunnen doen wat je wil. En ik begrijp zeker beperkingen zoals een zekerheid qua inkomen enzovoort, maar ik begrijp die verzuring echt niet. Hoe doe je dat dag in dag uit?! Die bakker bij ons om de hoek is er al zeker de tien jaar die we hier wonen, van in het begin bemerken we haar tegengoesting. De apotheek idem. De schoenenwinkel idem. Ik geef graag iedereen een baaldag, dus ik ga meerdere keren langs alvorens ik echt zelf de deur sluit van een winkel. Sommige zijn echt gewoon hardnekkig tégen hun goesting aan het werken.

Doe me een lol en zoek een job waar je wel vrolijk van wordt. Hang een mopje aan de muur in je bakkerij waar je echt om moet lachen. Behandel je klanten zoals jij behandeld zou willen worden. Als je klanten ziet lachen, zal het je vast ook zelf vrolijker maken.

Ik noem het: het appreciatieplan. Maak van je job iets leuks en geniet er dan van. Job crafting met een ‘duur’ woord wellicht.