Lieve dochter van 6j,
Ik zie je dagelijks worstelen; geen zin om naar buiten te gaan, geen zin om binnen te blijven. Je weet met jezelf geen blijf. En ik ook niet. Wanneer ik je dat zeg dat het ons ook zoeken is, kijk je ons vol ongeloof aan.
Je zou denken dat ik je misschien beter in het ongewisse laat, maar je kreeg al wat mee over corona en de problematiek. Het kinderfilmpje over corona te vriend houden door goed handen te wassen, maakte je woest. “Zoiets wil je toch niet als vriend?”. Je bent bang om oma of opa te verliezen en je beschermt je broer meer dan ooit te voren. Bij een wandeling op straat mag hij niets aanraken en moet hij van alles afstand bewaren.
De curves en statistieken over de bezettingsgraad van ziekenhuizen brachten je wel rust: ‘we kunnen dit wel aan, maar we moeten geen gekke dingen doen, he?”. Diezelfde dag tuimelde je broer van de trap. Paniek alom. Want er is maar weinig plaats in de ziekenhuizen.
Ik probeer je gerust te stellen en vertel je dat ze aan het bedenken zijn om de scholen terug open te laten. Dat onderzoek toont dat kindjes het virus minder overdragen dan volwassenen. “Dan wil ik niet dat papa al gaat werken”. Ik begrijp je en voel je enorm in.
We maakten een planning en stemmen af met hulpverleners. Ik ben zo bewust met je welzijn bezig, meid, en toch hou ik mijn hart vast. Je weet enerzijds teveel en anderzijds weten we met z’n allen te weinig. Want hoe doen we dit? Hoe laten we ons gezin en ons werk verder draaien? Hoe kalmeren we gefrustreerde broer die coronawoede in zich draagt?
Lieve zoon van 3j,
Je bent ‘de corona’ beu. Je bent boos op me omdat je niet kan gaan spelen bij je beste vriendje die om de hoek woont. Je verstopt je dagelijks in huis en duwt ons weg. Je vindt het onzin en je zegt dat je alles al doet om het tegen te gaan. “Ik hoest toch in mijn elleboog?” En “ik wil een mondmaskertje dragen”.
Maar de overheid geeft ons geen kans. Ook al is de besmettingsgraad door kinderen zoveel kleiner. Ze zetten eerst in op de economie. Zo kunnen wij leuke dingen gaan kopen om er wat beter mee om te gaan. Maar ik kan je helaas geen extra vriendje in huis toveren (nuja, niet op korte termijn althans) en je favo monster trucks komen uit Amerika, dat verre land dat volgens jou van ons afgeknipt is, heel lang geleden en daarna verder weg van ons dreef.
Mijn twee oogappeltjes, beiden oud genoeg om er zeker wat van mee te krijgen en jullie zullen het wellicht nog lang meedragen. Ik probeer voor jullie toekomst te zorgen, ik zet in op onderwijs en we puzzelen ons eigen werk ergens tijdens de nachtelijke uren.
Er zijn er zeker die het moeilijker hebben, kinderen die niet kunnen vluchten uit een onveilige situatie, of eenzamen die nu nog minder anderen zien. Wij hebben veel; een tuin, speelgoed, ijsjes, en elkaar.
Maar ik kan jullie nog niet zeggen wat dit met jullie op termijn zal doen. Of jullie je draai in het sociale leven makkelijk zullen kunnen terug oppikken? Ik betwijfel het.
Je zag een schoolgenootje op foto: “oh waw, hij is ook al gegroeid, zou hij ook al aan de snoepjes op het aanrecht kunnen?”.
Jullie zijn tegelijkertijd zo flexibel. Maar ik ben bang dat ons zoeken wel al sterk voelbaar is geweest.
Ik ga nog even langs jullie bed en strijk door jullie haren. “Love you”. Dat horen ze en zeggen ze graag tegen mij, ik fluister het in hun oren. Mijn dochter opent haar ogen: “is het nu al voorbij?”.
Nee. Nog even volhouden. Het is nu nacht en morgen start er weer een nieuwe dag. Weer wat balanceren, bemiddelen, en lichaamscontact opsnuiven en zorgvuldig opslaan. Het is een zegen van jullie zo dicht bij mij te hebben, maar ik weet dat dit niet het beste is voor jullie.
Jullie leren zoveel door een stap in de wereld te zetten. Jullie hoeven niet terug in mijn buik te willen zitten, zoals de jongste nu dagelijks zegt. Ik wil dat jullie de wereld verkennen en contact leggen met anderen. Ik wil dat jullie kunnen leren en jezelf kan ontplooien. Ik wil dat jullie er ook voor anderen kunnen zijn, wat jullie zelf ook zo graag lijken te willen. En die ene videocall is dan niet genoeg.
We doen het wel. En we komen er wel door. Maar ik weet enkel nog niet hoe en of we deze periode weer achter ons zullen kunnen laten.
Toen jullie geboren werden, was me heel duidelijk ‘jullie zijn niet ván mij, jullie zijn mijn eigendom niet’, ik probeer wel te zorgen dat ik jullie de beste voedingsbodem bied. En dat lukt me nu niet. Want het beste, dat was eigenlijk de ander.
rHRM 