Goeie reis!

Ik wenste haar een goeie reis, beiden trokken we richting een natuurgebied netjes tussen Antwerpen en Gent in, where we would meet. En het werd een prachtige reis.

“You place the flowers in a vase you bought today”

We lopen langs de lentekatjes netjes op een rij, over het pad hangend. Je mag er langs, het kan wat lastig zijn op je pad, wanneer er takken over hangen, maar dat wat schuurt zorgt ervoor dat het blinken zal.

Ze haalt haar telefoon boven: “ik zoek wel even de weg”… ik sta te kijken van op een afstand. De vrouw die ik ik als sterk geaard zie, haalde technologie boven om de weg te zoeken. “Volgens mij weet je de weg”. “Ja, die kant op, of nee, toch deze”. “Volgens mij weet je het wel, doe het eens op je gevoel”. Het volgende kruispunt bleef de telefoon in haar zak zitten. “Laten we deze kant op gaan”. Ze draait zich om en ziet het gele bordje van de route die we zouden volgen. Toch de bevestiging dat we goed bezig zijn. We gaan dan wel tegen de richting in, maar zien bij het omdraaien dat we toch nog ‘on track’ zitten. Story of our lives.

Een minimalistisch bankje vormt een ankerpunt tijdens onze reis. Ik vertel haar over een ervaring afgelopen september die me helemaal vloerde, even niet in staat op te staan, het liefst van al een steen onder gaan. In gedachten pluk ik de vruchten van die nare ervaring. Met gebukte schouders was ik gestart met vertellen, maar verderop zou blijken hoeveel ik gegroeid ben. Hoe de mouwen van een oude pull me nu te strak zitten. Mijn ‘golden nugget’, het noodje/nootje van mijn passie en vuur. Ik hou het nog even stiekem vast. In mijn jaszak. Waar zij toen nog geen weet van had, maar waar 3 dierbare steentjes in elke jaszak zitten en ik me stevig aan vasthou. Eerst koud, na de wandeling heerlijk versmolten met mijn handen. Nee, het was geen oud chicletje, maar het waren drie edelsteentjes. Zo groen als onze beider ogen, licht in de zon, donker wanneer we zelf onder een steen zitten. Kom er maar wat vaker onderuit, lieve Hanna. Want het is de moeite waard. Jij voor ik, ik voor jij. Wij.

We hebben helaas geen foto genomen, maar het blijft me in gedachten afspelen op de muzieknoten van Crosby, Stills, Nash & Young (CSNY) met Our house:

Na onze deugddoende wandeling, een koffietje als kers op de taart; een camerabeeld pakt dat in gedachten: door de raam naar binnen kijkend en vervolgens uitzoomt, en zachtjes de lucht in drijft. “Our house… is a very very very fine house.”