Een vriendelijk ogende rustige vrouw stapt binnen in de wachtzaal bij de doktersgroeppraktijk, ze wendt zich tot de balie: “zou ik nog een afspraak kunnen krijgen vandaag?”. “Oh nee, hoor, mevrouw, we zitten volledig vol, zoek maar een andere dokter.” – Ik schrijf dit letterlijk terwijl ik in de wachtzaal zit. –
Ze zakt een stukje door haar knieën. Ze oogt nu een stuk moedelozer dan de vriendelijke blik die ze op had. Ze brengt geen woord uit en vertrekt weer.
Ik dacht ergens dat hulpverleners ook wel moeten kunnen doorverwijzen?
De vrouw is de deur uit en de twee medewerkers achter de balie reageren: “Eigenlijk is dat toch schandalig? Zomaar denken dat je hier terecht kan? Mensen permitteren zich wat.”
Stel je zwarte gedachten ook even uit.
Een vrouw vertelde me onlangs hoe ze bij de huisarts gaat en vertelde deze dat ze zich van kant wou maken, ze had een plan hoe ze het ging doen, en haar partner werd daar bang van. Op haar partners verzoek, ging ze naar de huisarts…
“Hier de contactgegevens van een psycholoog”. En ze stapte weer naar buiten.
Na twee weken besloot ze een mail te sturen naar de psycholoog, het blijft toch nog steeds een drempel. En kreeg drie mogelijke data terug, ten vroegste binnen drie weken.
Ze zocht een andere psycholoog; via de website, volgens de juiste specialisatie, met “korte wachttijd” en met een foto erbij wat voor haar de drempel verlaagde.
Opnieuw een mailtje: “het is momenteel te lang wachten geworden, je kan best een collega contacteren”.
Ze contacteert een collega gevonden via een website en komt op de voicemail terecht: “ik heb een clientenstop. Je kan geen bericht achterlaten op deze voicemail.”.
Intussen verstrijkt de tijd…
De ernst vergroot en er wordt een psychiater gebeld… “Patientenstop”. “Waar kan ik dan terecht?”. “Dat weet ik niet, ik beheer geen agenda van anderen, ook in mijn groepspraktijk zou ik het niet weten, bel hen even”.
Moed zakt weer in de schoenen. Laat maar.
Waar gaat dit toch naartoe met onze gezondheidszorg en ons (medisch en psychologisch) vangnet? Wij hinken ergens achterop… we houden de klachten niet bij. Mensen hebben hulp nodig, en kloppen aan bij zorghuizen waar niemand open doet. En ze weten niet waarheen.
Er zijn er heus wel velen die zich stevig inzetten, maar dit kan toch beter? Zorg ervoor dat je kan doorverwijzen. Plaats het op je website of werk samen via een platform.
Bedenk gewoon eens hoe persoonlijk afwijzend dit anders voelt… Los van de risico’s die je neemt als hulpverlener. Als je met zwangerschapsverlof gaat, voorzie je toch ook een soort van permanentie? Die eerste lijn is zo belangrijk…
Think about it…
rHRM 