4u06. Hij roept me en ik zit meteen rechtop in bed. De slapeloze nachten zitten er nog steeds wat ingebakken. Hij moet overgeven. En nog eens en nog eens. Ik check zijn temperatuur, maar deze is oke. Er flitst door mijn hoofd wie we allemaal gezien hebben de voorbije week. Hij ging naar de opvang en dat baart me dus het meeste zorgen.
Ik begin te googelen naar symptomen van covid-19 bij kinderen. Nuja, daar kan veel onder vallen. Moet ik naar een triagecentrum of niet? Hij is intussen weer in bed gaan liggen en het lijkt of het gepasseerd is. Ik check nog eens zijn temperatuur. Weer oke. Ik denk nog even of ik lichtschuwheid moet checken of zijn kin naar zijn borstbeen moet laten brengen. Maar mijn gedachten gaan weer naar een neusswap en de schoolstart. Wat als hij in quarantaine moet? Hij kijkt enorm uit naar de schoolstart.
Ik blijf wakker en zoek de nummers op van het triagecentrum. Ik check zijn adem en die is normaal. Hij slaapt een blokje verder en wordt een beetje later opnieuw wakker. Ik check zijn temperatuur nog eens en ik zet een bericht klaar voor de vriendin die langs kwam. Hebben we te weinig onze handen gewassen? Kwam het door de ouders die hun kindjes kwamen afzetten zonder mondmasker?
De uren verstrijken en de dag begint; ik kan maar best contact opnemen met een arts, om te checken of het covid-19 is.
Maar eventjes op een rij: hij heeft overgegeven. Dat is alles. Geen koorts, geen hoest. En er zijn ook andere parameters, waar ik nu niet aan denk, maar ik vroeger wel belangrijk vond. De lichtschuwheid en zijn alertheid. Zijn huid en eventuele uitdrogingsverschijnselen. Ik sta er amper bij stil. Omdat covid-19 zou betekenen dat al onze hoop weer in de vriezer wordt gestoken.
Intussen kabbelt de dag voort en lijkt hij oke; hij ging gisterenavond vroeg slapen, kort na avondmaal. Mijn hoofd zegt dat het de meest plausibele verklaring is dat dit hem niet goed bevallen is. En toch slaat het paniekske al om mijn hart voor onze (beperke) contacten en voor onze schoolstart. Ze kunnen het gegarandeerd niet meer aan te moeten thuisblijven, en ik ook niet. Ze willen leeftijdsgenootjes zien en onbezonnen en vrij kind zijn.
Ik neem de kopzorgen wel op mij, kindjes, ik neem ook wel mijn verantwoordelijkheid, ik contacteer de juiste instanties, maar ik mag ondertussen mijn moedergevoel niet parkeren. Ik dacht dat dit na twee kinderen wel ingebakken zat, maar de hele covid-19 maakte me weer onzeker. Mijn excuses aan de zorgverleners wie ik weer lastigval met vage en mogelijks irrelevante zaken en ook mijn excuses voor mijn nervositeit en onnodige paniek.
Ik voel me weer helemaal kersverse onzekere mama; zoals toen mijn eerste kindje geboren was en ik haar met een schrammetje naar een kinderarts bracht. Ik kan dit eigenlijk wel zelf inschatten, maar ik durf niet…
Misschien voel ik me zelfs wat vleugellam gemaakt; dat ouders niet meer zelf mogen inschatten, maar sowieso meteen moeten gaan laten checken en het kindje een nare test moet laten ondergaan. Ik wil graag terug weer mama zijn; niet juf, niet neurotische controleur; maar vertrouwen op mijn gevoel en mogen vertrouwen op dat vertrouwen…
rHRM 